چرم اکلیلی سازی یک هنر باستانی است که بیش از 7000 سال است که انجام می شود. پوست‌های تازه در آفتاب خشک می‌شد.
با کوبیدن چربی‌ها و مغز حیوانی نرم می‌شد و با نمک زدن و دود کردن حفظ می‌شد. با شروع با تکنیک های ساده خشک کردن و پخت، فرآیند دباغی سبزیجات توسط مصریان و عبری ها در حدود 400 سال قبل از میلاد توسعه یافت.
در قرون وسطی، اعراب هنر چرم‌سازی را حفظ کردند و آن‌قدر آن را بهبود بخشیدند که مراکش و کوردوان (از کوردوبا، اسپانیا) به چرم‌های بسیار ارزشمند تبدیل شدند.
در قرن پانزدهم، دباغی چرم بار دیگر در اروپا رواج یافت، و در اواسط قرن نوزدهم، ماشین‌های برقی که عملیات‌هایی مانند شکافتن، گوشت‌گیری و مو زدایی را انجام می‌دادند، معرفی شدند.
در اواخر قرن نوزدهم، دباغی شیمیایی چرم که شامل استفاده از پوست درخت بلوط، سماق و شوکران و نمک‌های کروم بود معرفی شد.
فرآیند مدرن تجاری چرم سازی شامل سه مرحله اساسی است: آماده سازی برای دباغی، دباغی، و پردازش چرم دباغی شده.
به عنوان یک مرحله مقدماتی، پوست باید به دقت پوست کنده شود و قبل از رسیدن به دباغی، هم در انبار و هم در حمل و نقل محافظت شود.
پوست ظرف چند ساعت پس از مرگ حیوان شروع به تجزیه می کند. برای جلوگیری از این اتفاق، پوست با یک فرآیند آبگیری که شامل خشک کردن هوا، نمک مرطوب یا خشک یا ترشی کردن با اسیدها و نمک ها قبل از حمل به دباغی است.
درمان می شود.در دباغی، پوست خیس می شود تا تمام مواد محلول در آب از بین برود و به شکل و نرمی اولیه خود بازگردد. مو معمولاً با فرآیندی به نام آهک زدن شل می شود که با غوطه ور کردن پوست در مخلوطی از آهک و آب انجام می شود.
موها و گوشت ها و بافت های خارجی توسط دستگاه برداشته می شوند. سپس پوست شسته می شود، جدا می شود، پاک می شود (حذف آنزیمی پروتئین غیر الیافی برای افزایش رنگ و لطافت)، و ترشی (برای ایجاد پاکسازی و نرم شدن نهایی).
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.